Over de liefde in november

Blog

De hele dag in bed liggen, vond een oud collega, is de enige manier om november te overleven.  Hij schreef er een (ongepubliceerd) essay over van meer dan 30.000 woorden,  een soort van novelle.  Zo erg wilde hij bewijzen dat november de meest depressieve maand van het jaar is.

Ten eerste, hij haat snorren,  op mannen en vrouwen.  En november is al meer dan tien jaar de maand van movember,  een ‘beweging’  die zich inzet om mannen te redden van allerlei vreselijke ziektes door een snor te laten groeien. Misselijkmakend, vindt hij, en hij ziet ze overal omdat hij zich er zo bewust van is, net zoals zwangere vrouwen plotseling overal baby’s zien en bijvoorbeeld een Prenatal in de eigen straat ontdekken die ze nooit eerder zagen.  

Verder wil hij niet met zijn mislukte schrijf carrière geconfronteerd worden maar november is ook de maand van NaNoWriMo, de national Novel Writing Month, Weer een beweging, maar dan een waarbij over de wereld mensen massaal aan hun boeken schrijven. In november dus. Met allerlei plannen, tweets en publieke aanmoedigingen. Sommige mensen lukt het zelfs om een roman te schrijven in NaNoWriMo die dan ook werkelijk gepubliceerd wordt.

Dan is november ook nog eens de slachtmaand, en hij woonde vroeger in een dorp waar ze dat bloedserieus namen. Hij verafschuwde het geluid van de krijsende varkens in de ochtend, schimmen in de ochtendmist  bij de boerderij iets verderop. En daarna de geur van warm varkensvlees, de waslijn van de overburen waar zo’n lijk hing leeg te bloeden.  Hij is er vegetariër van geworden, en dat, zegt hij zelf, is echt geen pretje.

En dan woont hij ook nog eens in Friesland, in een dorp omringd door weilanden met neuzelende grauwe ganzen die en masse besloten dat ze de Friese weilanden, en Flevoland, beter vonden dan Spanje en Denemarken, waar ze eerst overwinterden. “Voorheen hadden we alleen maar kleine rietganzen. Nu is het alsof vanaf november het gras gakt,” vertelde hij me.

En dan zijn er nog de gewone ergernissen, de korte dagen, de bomen die zomaar na een stormachtige  nacht kaal zijn, de bijna- ongelukken met al die rotfietsers die je amper ziet omdat het de godganse dag schemert en al dat duister, sja, niet goed voor zijn ziel. En voor heel veel mensen niet,  want het is niet voor niets dat in november de aanmeldingen voor lichttherapie stijgen. In november starten de winterdepressies.  Met cijfers en statistieken in zijn boek. Je ziet, het is goed onderbouwd, die afschuw van november.

Ik sprak hem vorige week, heel kort. Hij had het druk. Hij is verliefd. En ze doen samen mee met NaNoWriMo, het klonk plotseling als een liedje, hoe hij het uitsprak, een soort van notenladder, zo vrolijk. Ze zitten een maand in een huisje midden tussen de weilanden, en de ganzen ja. Om te schrijven. Samen. Met alleen maar kaarsjes en een theepot met glazen op een tafeltje. Zo romantisch, zei hij, met die dichte mist om het huis en zij saampjes daar dan met alleen maar de weerkaatsing van het kaarslicht in de raampjes. Hij klonk als een kerstverhaal.

Dat is het ook een beetje zei hij. En zijn essay wordt heus ook nog eens gepubliceerd.