Sinds het succes van mijn eerste roman ben ik financieel onafhankelijk (een soort van ‘alternative fact,’ zeg maar.) Eigenlijk hoef ik alleen maar te doen wat ik leuk vind, schrijven dus. En toch wil die tweede roman maar niet vlotten. Er zijn zelfs dagen dat ik mijn laatste versie kwijt ben, zoekend door ontelbare mapjes met de titel ‘laatste versie,’ en dat, zo weten schrijvers, is niet goed. Het betekent dat de schrijver zich niet meer concentreert op dat ene verhaal.

In mijn hoofd is de roman al lang af, compleet met pakkende kaft, flaptekst, boekpresentatie en interviews. Alles dat ik de afgelopen jaren las en schreef, komt samen in dit ene boek. Gegarandeerd een bestseller, boekenbal materiaal, en serieuze wereldliteratuur. Allesomvattend, met een goede bladspiegel, doordringend en aangrijpend, en dan toch met humor en, ik waarschuw alvast, weinig tot geen seks.

Wist je dat er van een debuut in Nederland gemiddeld een paar honderd exemplaren verkocht worden? Vooral aan vrienden, trotse ouders die boeken weggeven aan ooms, tantes en hun vrienden, de kinderen die het boek met winst en originele handtekening proberen door te verkopen, goedwillende collega’s en de medewerkers van de uitgeverij inclusief de literaire netwerkcontacten. Publiceert de schrijver zelf, dan valt deze laatste groep weg, dat scheelt dus een boek of vijftig (tot 100). Het debuut zelf is al na twee of drie maanden uit de schappen verdwenen, want dat is de gemiddelde omloopsnelheid van boeken. En na die verkoop komt de grote stilte.

Is de schrijver weer aan het schrijven? Of lijdt de schrijver in die grote stilte onder de vloek van het tweede boek? Ook wel het second novel syndrome of de second novel curse.  Door iedere schrijver wordt deze vloek anders uitgelegd, een beetje schrijvers eigen. Maar het komt erop neer dat de schrijver of moet voldoen aan de hooggespannen verwachtingen die het megasuccesvolle debuut opriep. Of, het tweede boek moet tegemoet komen aan de lieve woorden van mensen die zeggen dat het debuut wel verwachtingen opriep, ook al was het niet goed (of heel slecht.) Of, de schrijver heeft vooral zelf hooggespannen verwachtingen. Om het nog beter te doen, het nu wel goed te doen, of in ieder geval in staat te zijn om een tweede boek te schrijven. Nu hij na dat eerste boek een schrijver is. En iedereen weet, hoe hoger de verwachtingen, hoe zwaarder de stress, en hoe minder woorden.

Ik kan het wel. En ik ga het ook doen. Die tweede roman afschrijven. Maar in de tussentijd publiceer ik mijn tweede boek. Vol met verwachtingsloze verhalen, want ze zijn allemaal eerder gepubliceerd en gelezen en bewonderd (en jawel, gelauwerd.) Internationaal ook nog, in België en Helmond. Vandaag de officiële vooraankondiging: de publicatie van mijn verhalenbundel in 2017! (en voor de zomer, dus op tijd voor de vakantiekoffer.)