In de Volkskrant schreef Sylvia Witteman een stukje over de boeken van de nuffige Franse schrijfster Benoite Groult. Even dacht ik dat ze het met een knipoog schreef, want ze schrijft ‘Stel je voor dat een man zo over vrouwen zou schrijven. Het huis zou te klein zijn.‘ Maar na herlezing ben ik bang dat ze het toch echt meent.

Groult schrijft in haar dagboek over haar bejaarde minnaar ‘Alles wat me aan hem ergert als hij verticaal is, verdwijnt spoorloos in het horizontale vlak,’ en verwijt haar wettige man dat hij op zijn stokoude dag dik en morsig wordt.

Heftig. Dat zouden mannen natuurlijk nooit schrijven over vrouwen. Die vreselijke minachting!

Dat Groult hitsig wordt van een knappe wildeman terwijl ze hem tegelijkertijd heel intellectueel minacht is voor Witteman ook een brug te ver. En er is geen sprake van liefde, schrijft ze, maar ‘lust.’ Ook dat nog.

Het is me wat, zo’n egoïstische seksbeluste vrouw die zomaar schrijft wat ze denkt, presidenten ontmoet, mannen op hun uiterlijk én innerlijk beoordeelt, en dan ook nog eens een facelift neemt.

En het is nog echt gebeurd ook.