Een jeugdvriendin is dood. Vorig jaar stuurde ik haar verschrikt een berichtje nadat ze op Linkedin een oproep plaatste. Ze wandelde mee met een grote bosloop om geld op te halen voor kankerbestrijding. Ze was ernstig ziek. Maar ze was er nog.

We spraken elkaar 29 jaar geleden voor het laatst. Ons afscheid was abrupt, zoals dat kan gaan bij intense relaties. Maar het hoe en wat weet ik niet meer – ik herinner me verwijten en boze blikken. Doet dat er nog toe?

Ik wist niet dat ze overleden was. Maar gisteren scrolde ik door mijn postbus op Linkedin, op zoek naar een contact. En daar was haar antwoord op mijn berichtje, met een leeg profiel. Mijn adem stokte in mijn keel. Ik hoefde niet lang te zoeken op internet. Haar overlijdensadvertentie en een foto in een plaatselijk dagblad, over de wandeling waaraan ze meeliep, ergens vorig jaar. Ze lachte me toe met haar stralende lach, in een groot vest zoals ze die toen ook graag droeg. Ze overleed twee weken geleden. Ik huilde.

In mijn foto album vond ik onze vakantie in Zuid-Frankrijk. We fietsten van Bordeaux naar de kust. Die eerste nacht regende onze tent weg en dansten we op blote voeten in het café waar we de rest van die vakantie iedere avond te vinden waren. Het eigenlijke plan was om door te fietsen naar Biarritz.

Later dat jaar zouden we natuurlijk naar Frankrijk verhuizen. Druiven plukken, boeken verkopen (of schrijven), in een café bij de zee werken en de liefde vieren. We zongen ‘Voyage, voyage.’ We eindigden in Antwerpen, waar we vis aten en twee nachten dansten.

We deelden onze dromen en de afgelopen nachten droomde ik van haar – lieve dromen. Het is vast een samenloop van omstandigheden maar misschien, heel misschien, liet ze me toch weten dat ze er niet meer is. Ondanks ons vervelende afscheid, jaren geleden. Stiekem hoop ik dat. Want hoe toevallig is het dat ik haar overlijden opmerkte, zo kort geleden nog, tussen al die contacten op Linkedin?

Tijd betekent niets meer als de dood haar inhaalt. Dag lieve vriendin.