Als er al een moment is om samen met een zus een dagboek te gaan schrijven, dan is het wel nu. Want na de eerste weken thuis, wachtend op nieuws, is er nu het besef. Dit kan nog lang gaan duren. Deze uitbraak is meer dan een virus. Straks (ooit) lezen we dit terug, of onze kinderen (en straks ook kleinkinderen) en “Weet je nog,” zeggen we dan tegen elkaar “hoe we toen leefden?” Vandaag deel 2.
Woensdag 8 april – Lizette
Ik lees ‘La mère morte’ Een autobiografische roman van een Franse schrijfster. Ze ziet haar moeder langzaam sterven aan alzheimer en verliest in hetzelfde jaar haar dochter Violette (36 jaar oud) in een auto ongeluk. Vandaag zat ik in de zon buiten en las het boek bijna uit, terwijl de tranen over mijn wangen rolden. “Waarom huil je,” vroeg middelste zoon en met gezwollen ogen legde ik hem uit waar het boek over gaat. Het kind dat je voor altijd zult missen, iedere keer opnieuw, als een afgrond, een gat in een hart dat nooit verdwijnt, zo stel ik me voor. Geen groter verdriet dan de dood van een kind.
Ik vraag me af waarom ik dit boek nu lees, terwijl ik weet dat ik er triest van word. Ten eerste natuurlijk omdat de schrijfster de dochter is van een van mijn favoriete schrijfsters; Benoite Groult. Het is haar aftakeling die de dochter omschrijft, en het is haar dood die me minder raakt, na het overlijden van de 35-jarige dochter, eerder in het boek. De dood van Benoite Groult heeft iets genadigs. Ze is 96 jaar oud. Ze is er nog wel, maar ook niet meer. Omdat ze haar lakens stuk ging knippen, kreeg ze van haar verzorgsters een schaar en lappen stof om in te knippen, en stickers. Ze herkent bijna niemand meer en ze blijft uit bed vallen.
De dood van Violette raakt me diep, het enige kind van haar moeder.
Misschien lees ik het boek ook wel omdat ik verdrietig ben om de wereld, en tegelijkertijd vind dat ik het recht niet heb om verdrietig te zijn. In mijn veilige bubbel waarin eigenlijk niets wezenlijks veranderd is, met als enig belangrijk verschil dat ik de mensen niet meer kan omhelzen van wie ik houd. Ik voel me schuldig, dat is het, omdat het met mij goed gaat. Het is een abstracte vorm van verdriet.
Verdriet om de berichten en beelden uit vluchtelingenkampen en de eerste besmetting in oorlogsland Jemen. Landen en plekken zonder medische zorg. De afgesloten verzorgingstehuizen en bejaardenhuizen over de wereld, waar zich een stille ramp afspeelt. Een oude dame in tranen in een pyjama op haar bed die met haar vinger over haar wang blijft wrijven, en ze zegt, ‘Het duurt zo lang, ik heb mijn dochter al zo lang niet gesproken.’
Dus lees ik een boek over de dood en woordeloos verdriet, waar ik om mag huilen van mezelf. Huilen om de dood van een kind, het verdriet van een moeder, zoals ik wil huilen om de wereld.
Woensdag 8 april – Paula
Blog 2, omdat ik toch wakker ben. Het komt niet door corona. Het is de volle maan.
Het kan geen toeval zijn dat ik allerlei artikelen voorbij zie komen over de invloed van de volle maan op, ja, alles eigenlijk en dus ook op je nachtrust. Nacht..rust. Rusten in de nacht. Nachtrust en dagrust. Op zich zou je ook voor dagrust moeten mogen kiezen. Dát zou wat zijn. Ploegen. Nacht- en dagwerkers.
Deze week volle maan dames en heren. Het blijkt;
Mensen zijn soms extra prikkelbaar, liggen te woelen, kunnen niet slapen en zijn daardoor overdag moe. Ok, ik dus. Alhoewel ik overdag niet moe, eerder moedeloos ben. Het is een periode waarbij je inzicht kunt verkrijgen in hetgeen je hebt gecreëerd en wilt creëren. Dat moet dan bij mij nog komen. Ik zit vast midden in dat proces. Iets creëren en dan daarna betekenis geven aan datgene dat je gecreëerd hebt. Ik creëer gedachten, non-stop. Niet vrijwillig denk ik.
Sommige mensen voelen rondom volle maan een extra sterke seksuele energie. Nee, ik heb wel hitsige fantasieën, maar in de uitvoering hapert het. Iets met ik om 1.30 uur naar bed en nieuwe man om 4.30 eruit, na 7 uur knock-out. Mismatch.
Daarnaast kan de volle maan helpen om los te laten. Het gevoel los laten is aan de orde van de dag. Laat los, blijf thuis. Ritme weg. Los. Vast in huis. Cocon die het ene moment verstikt en op andere momenten beschermt. Veroorzaakt afwisselend rust en onrust. Ga toch live werken, oh nee toch niet. Gebruik Teams, stay connected . Ik vind Teams (Microsoft) cool. Jezelf in beeld. Beetje loeren naar je eigen snoet en die van de ander. Gedachten dwalen soms af hierdoor, maar ook die gedachtes mogen er zijn. Aargh.
Het feit blijft dat ik in ieder geval wel écht oprecht connectie maak en ik voel me er prima bij via het beeldscherm. Non verbale communicatie helder in beeld. Ik ga zeker navragen hoe collega’s dat ervaren. Maar volle maan;
Een detail hierbij, je moet hoog sensitief zijn, wil je gevoelig zijn voor de volle maan.
Óók niet geheel onbelangrijk;
Ik ben niet hoog sensitief. Moet mijn ritme hervinden. Mezelf afzeiken zal helpen, drie wekkers en feit dat ik donderdag om 8 uur verwacht wordt op locatie zal ook helpen. En ja, nieuwe man en ik hebben nog zinderende seks, geestelijk én lichamelijk. Dag volle maan♡.
De zon schijnt volop afgelopen week. Jongste zoon bestelde een basket en die staat nu groots in de kleine tuin. Ik hou ervan. Gewoon een mededeling, “Mam ik bestel een basket. 3 meter en 05 centimeter hoog.” Hij bestelde daarnaast ook een baardtrimmer, oh nee correctie, een baardgroeiset en een ontharingslaser. Ik vergeet bijna de nieuwe JBL box, perfect geluidje. Corona uitgaven. Nieuwe man is inmiddels gestopt met roken. Geen greintje pijn. Roerstaafjes in zijn bek, als vervanging. Zijn woorden. Knap. Roerige tijden.