Woensdag 6 mei 2020 – Lizette

Vorige week had ik last van een ‘onbestemd gevoel.’ Een dip. Ik zat vast in het nu. Niet zo heel lang geleden schreef ik een blog over ‘Leven met urgentie.’ Over leven in het moment, onder andere.
Want vroeger, voor het coronavirus, leefde ik met gemak in het heden. Iedere dag een dag, en ik had geen enkele moeite om iedere ochtend opnieuw te beginnen. Nu lukt dat me niet. Terwijl ik nu alleen maar in het moment kán leven, omdat vooruit denken onmogelijk lijkt.

Als ik opsta lijkt de wereld niet anders dan voorheen. De kat wil brokjes en hond sloft ook mee naar de bijkeuken, meer uit gewoonte dan uit noodzaak. Als ik de krant open, kan ik alleen nog maar zuchten en als ik na het werk mijn laptop dicht klap, ben ik nog steeds thuis. De seizoenen draaien gewoon door, de zomer komt eraan, en de wereld lijkt niet anders, maar is het wel. Alle dagen zijn hetzelfde, want ik maak niet veel mee op mijn paar vierkante meters. Ik leef op de automatische piloot.
Ik dobber met mijn gezin in een kom, zo voelt het, als een stel goudvissen, op afstand communicerend met mijn ouders, zussen, vrienden en collega’s die in hun kommen naar lucht happen.
Deze week ben ik optimistischer.

Woensdag 13 mei 2020 – Lizette

Vandaag bedacht ik me dat de overheid twee monsters moet bedwingen. Het virus, en ons, het volk. Een veelkoppig volk, en dus een veelkoppig monster.

Een goede vriendin verliest haar baan. “Bezuinigingen,” appte ze me, “door het virus.” Vrienden van mijn kinderen verliezen opa’s en oma’s, soms in twee weken tijd. Ik spreek dagelijks mensen die niet naar buiten kunnen doordat ze tot de risicogroep behoren. Anderen willen op vakantie, proberen wanhopig hun zaak te redden of zijn opgesloten thuis minder veilig dan buiten. Het virus is niet bedwongen, maar de besmettingsgraad is gedaald – die kan gaan stijgen als we allemaal weer op pad gaan, zonder de mogelijkheid om te testen.

Ver weg in Wuhan, waar het allemaal begon, wil men alle 11 miljoen inwoners testen op Corona. Er zijn nieuwe uitbraakjes van het virus, hier en daar. Ik herinner me de eerste berichten uit Wuhan, en hoe laconiek we daar op reageerden. Het gebeurde ergens in China, dat had niets met ons van doen. Wuhan ging in lock down, en over de hele wereld volgden landen dat lot, als vallende dominostenen. Dat nieuwsbericht over die 11 miljoen testen knaagt aan me, zo van, moeten we daar niet iets mee? Of wachten we af, tot we niet anders meer kunnen, zoals bij de eerste golf? Het voelt als een déjà vu.
Welk monster is het belangrijkste, of het minst veeleisend? Of is het; welk monster is het minst gevaarlijk.

Dinsdag 5 mei 2020 – Paula

Kronkels

Solidariteit ervaar ik als samen voor elkaar zorgen. Dat komt vanuit mijn hart? Aangeleerd? Volle overtuiging? Iedereen is van de wereld en de wereld is van iedereen? Same. De maatschappij dat zijn wij? Dat erken ik; al het rotte en mooie van de mens zie ik terug. In de walgelijke reacties op onder andere Facebook, de mensonterende racistische, sexistische comments. Gepijnigd en met plaatsvervangende schaamte lees ik ze. Boos, verdrietig en beseffend dat ook dát dé mens is. Gevormd door afkomst, genen, opvoeding en leefomgeving. Dat kiezen voor afgunst, haat, ook een manier is om te gaan met het helse leven. Dat ik godverdomme zelfs daar begrip voor lijk te voelen, door mijn genen, opvoeding, afkomst en leefomgeving. Dat eeuwige begrip.

Diep van binnen zit een moreel kompas, het laat niet toe dat ik mee doe aan afzeiken en vernederen. Mijn helse Polly denkt daar anders over en wil vol in de aanval en zó lomp en grof die onnozelen vernietigen met woorden. Een koekje van eigen deeg. Het trieste is dat een deel van deze mensen oprecht niet, zelfs nooit anders kan gaan denken. Als in de kern bepaald gedachtengoed zit ingeprent, is het onmogelijk hieraan niet trouw te blijven. Kijk maar naar mij. Voor mij blijft het niet te begrijpen hoe mensen dan kijken naar andere mensen. Herstel; ik begrijp het wel, de gedachtegang, maar ik kan het niet invoelen. Hoe kun je jezelf meer rechten toe kennen op basis van de plaats waar jij of je ouders geboren werd. Hoe dan? Ik probeer het. Ik luister en probeer mee te gaan in, maar voor mij is het een kronkel die niet te volgen is als zijnde rechtvaardig. Ook dat weer volop gekleurd, is mijn rechtvaardigheid, dus fucking subjectief. En zó draaien we om elkaar heen, betichten elkaar van links of rechts gedrag, dom, intelligent, tokkie, intellectueel, arrogant, naïef, egoïstisch.

Ik haat het. Oprecht. Het doet pijn om te lezen hoe men praat en uit hoe er aangekeken wordt tegen, buitenlanders, asiel zoekers, gelukszoekers. Echte Nederlanders…what the fuck. Voor mij is het simpel. Vast te simpel. Iedereen is welkom en iedereen heeft recht op waar ook ik recht op heb.. overal! Dat niet iedereen hier (lees Nederland) past snap ik óók. Dat ons streven dus moet zijn dat iedereen veilig is, een basis heeft en kan leven in vrede. En niks is van ‘ons’. Het gesprek blijven aan gaan, blijven reageren door vragen stellen en niet te schelden of te slaan, vergt best wat van helse Polly. De wet gaat boven religie. Dát is mijn basis. Met als uitgangspunten de mensenrechten. Iedereen is van de wereld en de wereld is van iedereen. Godverdomme.

Zondag 10 mei 2020 – Paula

Fijn.

Hoe fijn zou tussen het gras kruipen zijn

Of mogen grazen

Vliegen en landen op een bloem

Één dag vlinderen

Iemand prikken en dán sterven

Liggen en zijn, wachtend tot ik eten krijg of uit mag

Op de schutting zitten, staren en soortgenoten met helse geluiden weg jagen

Een web maken en op het gemakje wachten wie je slachtoffer wordt

Onder de grond wat glibberen en met regen mijn koppie laten zien

Fladderen met mijn familie, en verre vluchten naar warme oorden

De vijver bewonen, in rustig tempo varen en brood krijgen.

Naakt rondkruipen en door 1 misstap geplet

Zou dat wat zijn

Zou dat zinvol voelen

Of hersenloos genieten, hoe zalig.