Mijn jongste zusje bracht een nieuw boek mee voor mijn vader. Een geïllustreerde versie van ‘Imagine’ van John Lennon. Bij ieder bezoek laat hij het me zien. ‘Dit boek ken je al, denk ik,’ zegt hij dan, en ‘het is ongelooflijk hé.’ Meestal legt hij het dan op tafel en streelt even met zijn hand over de kaft.

‘Stel je voor dat iedereen dit boek als voorbeeld nam,’ zegt hij dan, ‘dat iedereen dit gaat doen, dan, dan, zou het toch echt zo zijn.‘ Ik knik, ‘Ja echt pap, stel je voor, dat zou iets wonderbaarlijks zijn. Hoe de wereld er dan uit zou zien!’ Hij herhaalt het meerdere malen achter elkaar, onwetend van het feit dat hij de titel letterlijk vertaalt, ‘ Stel je voor, stel je voor. Als iedereen dit toch eens zou zien, weten.‘ En soms zingen we het nummer dan hardop, terwijl we het boek doorbladeren.

Eergisteren bekeken we samen de canon van Leidschendam-Voorburg, zijn geboorteplaats. Mijn vader naast me in zijn pyjama. Iedere straatnaam kan een herinnering oproepen en er is altijd de Vliet, die van Leiden via Voorschoten naar Leidschendam-Voorburg loopt. En er is Veur, waar hij als jongetje met de groente- en fruitboer uit de straat naartoe reed, naar de veiling.

We bladeren door de geschiedenis. We verwonderen ons over de turf die er gestoken werd, een molen die er nog steeds staat, bij de spoorwegovergang, en over de herkomst van de naam Stompwijk ‘Waar zou die naam toch vandaan komen?’ ‘Nou,’ zegt mijn vader terwijl hij naar achteren leunt, ‘ik denk dat het zoiets was ja.’ Hij steekt zijn armen voor zich uit, en vormt een vierkant met zijn handen terwijl hij me aan kijkt, op zoek naar de woorden. ‘Ja, iets bots,’ zegt mijn moeder en hij knikt, juist, dat is wat hij wilde zeggen.

En als hij de boeken weg legt, zegt hij ‘Toch mooi, ongelooflijk, als we zo’n boek bekijken, hoe, hoe, waar, hoe veel leven er in zit.’ We glimlachen naar elkaar. Ik snap wat hij zegt en ik denk te zien dat hij dat weet. Ik voel het, of misschien hoop ik dat vooral.  Het wonder van een boek dat zoveel verhalen in zich bergt en waarover we filosoferen. Zoals we lange jaren boomden over boeken, muziek en politiek. Even zijn we heel dicht bij elkaar. Het maakt niet uit dat hij niet altijd weet wie ik ben, en dat hij zich deze zin nu al niet meer herinnert en over vijf minuten is vergeten dat ik hier was. Mijn papa.