Mijn achternichtje sloot zichzelf pasgeleden per ongeluk op.  In een toilet in een café op het Wilhelmina plein in Eindhoven. Ze klampte zich vast aan de barjongen die haar bevrijdde en kotste daarna over haar schoenen. Tweeënveertig jaar,  en er was niets leuks meer aan om dronken te zijn, huilde ze aan de telefoon. Het is leuker om zulke dingen te doen als je jong bent, zei ze, terwijl ik haar tevergeefs probeerde op te beuren, met weetjes die belangrijker waren dan die bezopen nacht.

“Vijftig is het nieuwe veertig, met al die verschuivingen in levensfasen,” zei ik haar en of ze wel wist dat stress je werkelijk ouder maakt en hoe goed het was om je ding te doen (ook over je schoenen kotsen ja) zonder je druk te maken over wat anderen daarvan vonden.  Maar mijn achternichtje luisterde niet. Ze maakte zich zorgen om foto’s op Instagram of filmpjes op YouTube en wat als haar bijna puberkinderen haar zo online zouden zien? Hoe vaak, zei ik, komt het nu voor dat je gefilmd wordt en dat zo’n filmpje op internet terecht komt? Statistisch gezien zal de kans minimaal zijn. Maar, jammerde de vriendin, ze zag eens een filmpje op YouTube waarin een Eindhovense lerares lallend bij een leerling op schoot zat, een ladder in haar panty.

‘’Helaas,’ zegt Dean Burnett, neuroloog, blogger en stand up comedian, ‘het brein hecht meer geloof aan het persoonlijke verhaal. Je kunt zestig spreadsheets aan data laten zien om aan te tonen dat je gelijk hebt, zodra je tegenstander zegt: ‘ja, maar ik hoorde van een vriend van mijn broer’ ben je weg.”  Zoals ook de meest intelligente spreker meestal niet als winnaar uit een debat komt. Omdat het brein liefst een zelfverzekerde spreker vertrouwt, die overtuigt is van zijn eigen gelijk, en een boodschap kalm uitdraagt. Volgens Burnett weten intelligente mensen ook wat ze niet weten, en daarom komen ze minder overtuigend over. Lekker argument hoor, voor als het niet zo goed loopt in een bespreking of onderhandeling. Maar informatie waar mijn achternichtje niet rustiger van werd.

Tot ze mijn mooie vriendin sprak die vond dat ze niet moest zeiken. Had ze een leuke nacht gehad? Geen minderjarigen op de bek genomen? Gevochten? Een politie auto gestolen? In een fontein gepist? Overgeven op je schoenen en jezelf opsluiten waren onschuldige activiteiten. Had niemand last van. Die deur was toch vergoed door haar verzekering? “Je bent tenslotte ook geen lerares,” zei mijn mooie vriendin, alsof dat er iets toe deed, maar het hielp wel want daarna vertrokken ze. Op naar het Wilhelminaplein. “Wij voelen ons dertig hoor!” appte mijn achternichtje, “als nog jonge veertigers!”