Volgens recensente Elsbeth Etty schrijven mannen betere seksscènes dan vrouwen, vanwege het ‘heilige moeten’ dat mannen zouden kennen, de behoefte die onmiddellijk bevredigd moet worden. Alsof alle mannen ‘moeten’ en vrouwen die ‘toestand’ niet kennen?  Volgens auteur Martin Amis schrijven juist vrouwen betere seksscènes . Omdat zij het potentieprobleem erkennen dat voor de mannelijke schrijver een taboe is en dus meer realistisch zijn in hun beschrijving. Het lijken me beiden generaliserende standpunten, maar los van die man-vrouw insteek, hoe is het om een erotische scène te schrijven? Gezien de aandacht in vele schrijfworkshops is het een ‘hot’ thema.

Wat is een goede seksscène? Laat je de lezer meeleven, of wil je dat hij huivert en zich afwendt? Wil je een taboe doorbreken? Lastig, want bijna alles is inmiddels beschreven, tot in de diepste details (en staat het niet in een boek, dan is het in levende lijve terug te vinden online.) Moet je geslachtsdelen beschrijven, en zo ja, welke woorden gebruik je dan? Natuurlijk is het ook nog prettig als de seks bijdraagt aan het verhaal, zoals alle scenes dat idealiter doen. Vorig jaar bevond ik me (als lezer van een literaire thriller) in een verlaten huis, ergens piepte een deur en de traptreden kraakten toen, in een plotselinge flashback, de heldin op haar knieën voor haar bozige vriend hurkte, haar mond vol en zijn handen op haar schouders, eerst wilde hij niet en toen weer wel. Van samenhang was geen sprake, de vriend van de heldin kwam nog een keer in het verhaal terug (om haar te redden), de moordenaar uit het boek stalkte geen knielende vrouwen en de erotische scene bleek van het soort er-moet-toch-echt-seks-in-omdat-er-seks-in-moet.
Is er een formule om een goede seksscène te schrijven? De lezer raakt opgewonden (of niet), geïrriteerd (of niet), geïntrigeerd (of niet) of geshockeerd (of niet) van wat past in het eigen referentiekader, zoals dat van Elsbeth Etty of Martin Amis. Iedere lezer beleeft de seks anders en heeft er een andere mening over. Omdat iedereen nu eenmaal iets van seks vindt en er ‘iets’ mee heeft. En hier wijken we af van andere discussies die over boeken gevoerd worden. Een discussie over karakterontwikkeling of de kook scènes krijgt nooit zoveel publieke aandacht als de discussie over seks in datzelfde boek. Dan nog iets, terugkomend op de man-vrouw kwestie waar ik mee begon, de schrijver die veel seks in zijn boek verwerkt is ‘gewoon’ een schrijver , waar de schrijfster die evenveel seks beschrijft, een schrijfster is die vooral ‘veel over seks schrijft.’ Is het nog steeds raar als vrouwen over seks schrijven? Welke beelden horen er eigenlijk bij de schrijfster die over seks schrijft?

“Dat is niet zo moeilijk,” vindt mijn bloedmooie vriendin (die van Een mooie, niet zo jonge vrouw.) Ze leest graag recht-toe-recht-aan-porno, en ze lacht me uit omdat ik het woord ‘neuken’ amper in mijn mond neem. Of op papier zet.
“Suggestief gewauwel,” haar oordeel over mijn erotische scenes, “en hoezo, ‘het heilige moeten’? Als ik moet dan moet ik. Weet je welk beeld ik zie? Hoe jij die scenes schrijft. Kreunend, houdingen uitproberend! Hoe doe jij eigenlijk je research? Vertel!”
“Ik bedenk alles schrijvende.”
“Als je in de juiste stemming bent?”
“Nee, als het in het verhaal hoort!”
“Of als jij er zin in hebt,” lachte ze, “kom op zeg!”
Alsof je als schrijver alles doet wat je schrijft, of zou willen doen.
“Seks sells,” zei mijn vriendin, “ en vrouwen horen nu eenmaal nog steeds niet te moeten! Meer is het niet.”
Ik denk dat ze gelijk heeft. En over het schrijven van een seksscène – ’t is niet anders dan het schrijven van andere scenes. Sorry.