In ‘Liefde in tijden van cholera,’ van Gabriel Garcia Marguez sterft de bevolking in Zuid-Amerika tegen het einde van de negentiende eeuw massaal aan cholera epidemieën. Mensen wandelden en dansten hun noodlot tegemoet in de stank van open riolen, vanuit een rotsvast bijgeloof in oude gewoonten.  

Zo stonden de poten van de ziekenhuisbedden in potjes water om te verhinderen dat ziektes omhoog klommen. In de operatiezaal waren galakleding en ganzenleren handschoenen vereist, omdat elegantie een essentiële voorwaarde voor infectiewering was. En in het drinkwater leefden muggenlarven. De bewoners geloofden dat het ‘animes’ waren, bovennatuurlijke wezens die maagden het hof maakten vanuit het bezinksel van het water in de kruiken, en die tot vreselijke liefdeswraak in staat waren. Dus mensen dronken de dood, zeg maar.

Natuurlijk weten we nu beter. Maar hoe verleidelijk is het om parallellen te trekken. Want over honderd jaar lachen mensen over de maskers en kappen die we gebruikten vanuit de overtuiging dat het echt hielp. En wij maar onze handen wassen en anderhalve meter afstand houden, terwijl er dan misschien een programma is, dat van binnenuit de huid ontsmet.  Dat soort dingen.  

En zijn we anders dan die bijgelovige mensen uit de negentiende eeuw? Hoe kan ik anders het gedrag  verklaren van mensen die nu nog met een paar gezinnen in de speeltuin in het zonnetje afspreken en rijen dik in parken en winkels samen komen? Mensen die joggend, fotograferend en shoppend een dodelijke ziekte verspreiden. Ze geloven in iets. Er is iets dat hen beschermt, én iedereen die ze kunnen besmetten.  Het zijn dan misschien geen potjes water onder de ziekenhuisbedden, maar er is wel iets. Hoop ik, want anders snap ik het al helemaal niet meer.

Voor de schrijvers onder ons is het lastig om nu niet in apocalyptische fictie te vervallen. Mijn nieuwe roman is niet meer relevant nu, misschien moet ik het boek maar helemaal herschrijven; zwartgalliger, dramatischer en  in grootse gebaren, passend bij deze tijd die zomaar mijn wereldbeeld doet schuiven.  Een epos zoals Gabriel Garcia Marquez dat schreef, waarin de liefde dan uiteindelijk toch overwint.

Want natuurlijk, die titel hé; Liefde in tijden van corona. In apocalyptische fictie sterven altijd een paar goeieriken, maar overwint uiteindelijk de liefde.