Mijn mooie vriendin werd lid van de anonieme verslaafden. De Seks- en liefdeverslaafden, de SLAA, afgeleid van de notoire AA. Nooit eerder was ze lid van een club, maar sinds haar abrupte terugkomst uit Barcelona, bovenop haar rimpels die ze verfoeit, was ze zichzelf niet. Vroeger noemde je dit een midlife crisis, zei ze me. Zij noemt het een keuze. Niets crisis die je ‘overvalt’, wat een geneuzel, maar een weloverwogen keuze. Is het zo vreemd om rond je veertigste of vijftigste stil te staan bij je leven, en opnieuw de koers te bepalen? Rigoureus of niet. En dat vrouwen liefst de spiritualiteit zouden zoeken en mannen liefst op een motor stappen met een 20 jaar jongere vriendin, onzin. We hadden vroeger geen keus, vandaar, zegt ze. Nu zoekt ze lotgenoten. Klein detail, ze is een maand geleden verlaten door haar minnaar, haar personal assistent. Hij is niet verliefd op een ander, maar ‘is gewoon klaar met haar.’ Kan gebeuren, maar niet bij mijn vriendin. De eerste keer in haar leven verlaten door een man. Een jongen nog, verbeterde ze me.
“Ik wilde zijn neus van zijn gezicht rukken,’ zei ze me, ‘die lievige lach weg meppen en hem daarna levend verbranden.”
Ze haatte hem, van het ene op het andere moment. Het was alsof zij iemand anders was, nu hij haar niet meer wilde. Afstotelijk, hologig in de spiegel, even lelijk van buiten als ze zich van binnen voelde, terwijl ze daar toch echt zelf zat, op haar bank in het appartement in Barcelona waar ze zo trots op was, en waar ze niet zo heel lang geleden (gisteren nog!) samen op vreeën. Maar ze kreeg hem maar niet uit haar gedachten, sliep niet, belde hem om zijn stem op zijn voicemail te horen, zo vaak dat hij een ander nummer nam. Ze ging op zoek op internet. Tot ze de zelftest op de site van de SLAA invulde.
‘Voelt u zich ongemakkelijk over uw masturbatiegedrag met betrekking tot de frequentie waarmee u masturbeert, de fantasieën die u daarbij hebt, de prikkels die u nodig hebt, en/of de plaatsen waar u het doet?‘
Ook daar voelde ze zich de laatste tijd inderdaad wat ongemakkelijk bij, nu hij niet langer van haar hield. Daarnaast, zei ze, wist je dat in 2011 tien procent van de moorden in de Verenigde Staten gepleegd werd door een (ex)geliefde? Daar moest ze toch niet aan denken! Onthoudingsverschijnselen van de liefde, daar leed ze aan, en bij de SLAA leerde ze omgaan met haar afkickverschijnselen. Ze was simpelweg verslaafd. Aan liefde. Of seks, of alleen zijn liefde, daar was ze nog niet uit. En het was allemaal niet zo erg als het leek, die bijeenkomsten, zo zei me, want tijdens haar eerste bijeenkomst stuitte ze zelfs op een oude bekende, nog steeds een knappe man.

Ik dacht aan Lisa Nowak de astronaute die in 2007 van Houston naar Orlando in Florida reed. Een reis van 1400 kilometer. Gedreven door haat, of liefde? Op zoek naar haar rivale in de liefde, met latex handschoenen, een pistool met ammunitie, pepperspray, een trench coat met capuchon, een drilboor, zwarte handschoenen, vuilniszakken, haar computer en een zakmes. Ze droeg haar ruimte luiers, zodat ze geen seconde zou verliezen aan een plaspauze, een detail dat ze later zou ontkennen. Een astronaute notabene, getest op psychische belastbaarheid door NASA. We keken elkaar ontzet aan, mijn vriendin en ik.
“Zo erg is het niet,” zei ze, “doe normaal!”
Ze zou de eerste week van januari haar derde meeting bij de SLAA hebben.
“Ja die oude bekende komt ook weer,” zei ze, “ ik ben die loser uit Barcelona echt bijna vergeten!”
Totdat haar personal assistent weer belde. Derde kerstdag. Ze zaten eerst uren aan de telefoon, waarna ze naar boven verdween met mijn laptop, skypend en meer, op mijn bed.
“Hij wil me terug!” riep ze daarna bovenaan de trap, “ik ga pakken.”
Natuurlijk is ze voorzichtig, en nee, ze gaat niet weer gekwetst worden. Haat en liefde liggen natuurlijk dicht bij elkaar, zegt ze nu zelfgenoegzaam, en tegenwoordig noemen ze alles maar een verslaving. Dat masturberen hoort trouwens bij haar, zegt ze. Lekkerste bewijs van haar eigenliefde, appt ze me nog op weg naar het vliegveld.