Mijn verhalenbundel!

Blog

Vanaf vandaag te koop via bol.com; een nacht om te horzelen!  Een verzameling van mijn verhalen uit de afgelopen 10 jaar. Verhalen waar ik trots op ben en die eerder gepubliceerd werden door literaire (e) magazines. De geschiedenis van mijn verhalen is natuurlijk ook mijn geschiedenis.

Zo is er het verhaal ‘Geurloos’,  een van mijn eerste verhalen. Gepubliceerd door e-magazine ‘De Gekooide Roos.’ In die tijd nog een actief magazine, waar ik zomaar samen online stond met schrijvers als Renate Dorrestein, Remco Campert en Armando. Of ik een foto had voor mijn bio, vroeg een redacteur. Een foto van mij, online? Ook dat was een primeur. Mijn eerste schrijversfoto, serieus met een soort van schrijversglimlach, voor onze boekenkast natuurlijk.

En dan ‘Een nacht om te horzelen,’ waarmee ik de Helmondse publieksprijs won. In een bomvol Speelhuis las de wethouder mijn verhaal voor. Met diepe stem, en het klonk heel anders nu hij het voorlas. Dat was  voor de brand die het Speelhuis in puin zou leggen en op de dag van de prijsuitreiking stonk ons huis plotseling naar rook. De schoorsteen van de buren brandde en onze muren gloeiden. De brandweer stond uren in de straat, wij vertrokken naar Helmond terwijl de brand bij de buren boven nog smeulde, en dat gaf die dag een surrealistisch randje. Ik zette er die avond ook mijn eerste handtekening in de verzamelbundel, voor een heuse fan. In de vorige editie van deze wedstrijd stond mijn verhaal ‘Kraamsporen’ in de bundel met beste inzendingen. Maar dat ontdekte ik pas toen ik de bundel maanden later kocht en in de inleiding zinnen uit mijn verhaal terug las.

Het verhaal ‘Avalon’ stuurde ik in als bijdrage voor de (toenmalig) grootste verhalenschrijfwedstrijd in België, van het tijdschrift De Brakke Hond. Maanden later stond ik op de shortlist – geen winnares, maar dan toch, uit honderden inzendingen eindigde ik bij de laatste zes. En het verhaal ‘Herfstkind’ las ik voor bij het radioprogramma Duizend Woorden, VPRO de Avonden.  Op naar Hilversum. Voor de uitzending vertelde Wim de Bie me zonder al te veel enthousiasme dat het interessant zou zijn als ik in discussie ging met de schrijvers die mijn verhaal beoordeelden. Dat zou leuke radio opleveren. Hij zag aan me dat ik daar zelf mijn twijfels bij had. ‘Herfstkind’ werd later opnieuw uitgezonden in de bloemlezing.

Ieder verhaal heeft een eigen verhaal, genoeg stof voor nog meer verhalen. Eerst deze bundel maar eens lezen.  Allemaal kopen dus! Proost!