We hebben sinds kort een pup. Een kwispelend zelfhulpmiddel, want hij doet wonderen in een gehaast leven. Reinheid, rust en regelmaat, daar groeit hij prima op, en dat is vaak wat er ontbreekt in de hectiek van de dag, in ieder geval in die van mij. De voordelen van onze pup op een rij.
Het huis wordt er ruimer door. In de loop der jaren groeiden we uit ons huis, letterlijk en figuurlijk, want naarmate kinderen groeien nemen ze niet alleen letterlijk meer ruimte in beslag, ze claimen ook meer ruimte om zich heen, met een spoor van boterhammenkorsten, messen met dikke pastaklonten, klokkenhuizen, snoeren, plakkerige kopjes en ontelbare handdoeken en sokken. De pup past er makkelijk bij. Natuurlijk ruimden we op voor zijn komst. Snoeren netjes weg gewerkt, de eerste planken van de boekenkast leeg, stapels leesvoer achter de kastdeuren. Schoenen, lege chipszakken en schriften laat niemand nu meer slingeren. Kortom, het ruimt reuze op, zo’n pup.
Meer communicatie tussen de gezinsleden. Want iedereen moet de pup uit laten, ongeacht huiswerk, tennis, de spellen die op de Xbox of de iPhone gespeeld worden, afspraken en van alles en nog wat dat wordt geschreeuwd op het moment dat het beest toch echt moet. Niet altijd even gezellig, maar het is beter dan niets. Soms wandel ik samen met dochter of een zoon. Dan kletsen we zomaar, want veel anders kunnen we niet en zomaar kletsen is heerlijk en kan alleen als je samen iets doet.
Ik sta om kwart voor zeven in de ochtend op de stoep voor het huis, ongewassen en op de slippers van dochter, of een van de zonen. Pup achter of voor me op de grond, pontificaal op zijn kont, geen beweging in te krijgen. Ik wacht. Om me heen fluitende vogeltjes, ruisende bomen, vroege fietsers op weg naar hun werk, een man in een poncho, gevolgd door een vrouw in een zomers jurkje, een motor op de ringbaan, het geluid van de ontwakende stad om me heen en natuurlijk neem ik me op die momenten voor om te genieten van de zon die dag en mijn moeder, zus, vriendin te bellen. Een soort van gedwongen mindfulness, zeg maar.
Naast alle wandelingen zorgt pup voor meer soorten lichaamsbeweging want hij vreet alles dat hij tegenkomt. Stukken glas, vogelpoep, platgedrukte blikjes energydrink, touwtjes, stokken , het is een smerig beest. Dus ik spreek vermanend (“bah! Nee!’) en pulk voortdurend troep uit zijn bek, gebukt en knielend en soms zijn we echt in gevecht, hij en ik, om bijvoorbeeld zo’n billendoekje uit zijn bek te krijgen.
En ook fijn, ik heb zeeën van tijd nu ik me voeg naar zijn ritme en tijdens zijn slaapjes schrijf, werk, de was vouw en zorg dat ik zoveel mogelijk af heb voordat het beest weer kwispelend wakker wordt en iets moet. Hij heeft dus een louterende invloed, voor alsnog. Werkt beter dan een zelfhulpboek, daar heb ik trouwens ook geen tijd meer voor, met pup in huis.