Vraag jij je wel eens af waarom je verschillende namen roept naar je kinderen, voordat je het juiste kind te pakken hebt? Ik heb een mogelijke verklaring. En er is niets aan de hand als ik een van mijn kinderen de naam van de hond toe blaf, gelukkig. We vergissen ons in namen, als de eigenaars van die namen tot dezelfde sociale cirkel behoren. Mijn geheugen sorteert, zodat ik niet iedere keer hoef na te denken wie bij welke cirkel hoort. Een beetje zoals in een mailsysteem, waarin we groepen aanmaken, of een soort van groepsapp. De groep van mijn gezin, bijvoorbeeld. Vandaar dat het zo vervelend kan zijn als je vriend of vriendin tijdens de seks een andere naam naar je kreunt, en zomaar iemand toevoegt aan een vrij intieme sociale cirkel, afhankelijk van de afspraken die je samen maakte over de groepsgrootte.

Wat me op iets heel anders brengt. Want is dit ook de verklaring voor de leeftijdsloosheid van oude vrienden of vriendinnen? Na die eerste schok staat hij daar weer, vermomd onder lachrimpels en de aanzet tot hangwangen en een licht wijkende haargrens. Wel veranderd, want ook oude vrienden of geliefden worden ouder, maar toch, mijn hersenen sorteren een gevoel dat bij dat gezicht past (een natte leren jas, achter op de brommer naar Desperately seeking Susan, waarom ik het in hemelsnaam uitmaakte, toen, zomaar op straat, en ach zo kan ik nog uren doorgaan.) Nooit helemaal verdwenen uit de cirkel, even afstoffen en daar is hij weer, of zij. Ook voor haar ben ik wie ik was. In drie woorden walgen we weer van die bebaarde leraar Engels in HAVO 4 of we kopen samen die LP van UB40 en daarna verwijt ze mij dat ik die expres kwijt maakte zodat zij hem thuis nooit kon draaien. “Ik had altijd wel gedacht,” zegt ze dan, “dat jij zoveel kinderen zou krijgen!” Terwijl ik zelf nooit nadacht over moeder worden? Zoals ik zeker wist dat zij er geen zou krijgen, en dat klopt dan weer niet. Het geheugen en het verhaal dat ik er bij schreef, kloppen niet altijd. Zoals onze verhalen als verliefde fan anders zijn dan die van onze zanger (alas alas!) en de herinneringen aan een verbroken relatie variëren, want wie vertelt, bepaalt.

‘We maken van onszelf een karakter,’ zegt Connie Palmen, ‘en we leven als personages in een verhaal.” Ervaringen die het beste passen bij het verhaal dat we zelf maken, onthouden we het beste. Omringd door mensen die dat verhaal versterken, of ontkrachten, ze zitten niets voor niets in dat verhaal! ‘Want het ‘ik’ heeft altijd de vorm van een verhaal,’ schrijft Palmen. Op een van mijn eerste foto’s lig ik in een ledikant, ogen wijd open. ‘Wonderbaarlijk,’ zeiden mijn ouders altijd, dat jij toen al zo de wereld in keek. Een verhaal dat ik graag vertel, hoe wonderbaarlijk! Mijn mooie vriendin heeft ook zo’n herinnering waar ze graag over vertelt, over die keer dat ze op het strand gevraagd werd om in een pornofilm te spelen. Iets heel anders, maar past perfect in haar verhaal.
“En in jouw verhaal over mij,” vindt ze, wat natuurlijk ook waar is.