Wel eens een man het bed uitgezet omdat hij niet voldeed? Ik bedoel letterlijk, na de daad, als hij gapend naast je in slaap wil vallen. Mijn mooie vriendin draait er haar hand niet voor om. Natuurlijk houdt ze ook van mannen, maar dan nog, in bed heeft ze bepaalde verwachtingen, ook in de ware liefde. Volgens haar zeuren teveel schrijvers over seksuele begeerte en liefde in een voortdurende zoektocht naar zichzelf. Verklaren en willen begrijpen, misschien verantwoorden, zaken waar de liefde, en de lust, juist niets mee van doen hebben. Begeerte zonder liefde, bewijzen genoeg. Maar is lust een bewijs van romantische liefde? Mijn vriendin begeert of heeft lief en begeert, terwijl anderen een leven lang zoeken. Zich afvragend hoe het komt dat seksueel verlangen soms niets van doen heeft met de liefde, en andersom. En het is waar, in romans is nergens meer over geschreven dan over de liefde en alle emoties die daarbij komen kijken, wat de verwarring voor de zoekenden onder ons alleen maar groter maakt. Want hoe de schrijver lief heeft en begeert, en wat de lezer ervan opsteekt, is net zo afhankelijk van de bril van de schrijver als die van de lezer. Een warboel dus, waar we, objectief gezien, niets wijzer van worden. Gelukkig is het een serieus onderzoeksobject, zo las ik laatst over het onderzoek van de wetenschappers, Cacioppo en Hatfield, over liefde en begeerte , in de world book of love. Twee van de krachtigste emoties die je kunt ervaren, belangrijk genoeg om de interactie tussen beide emoties in de hersenen te onderzoeken. Zowel liefde als seksuele begeerte leiden tot een verhoogde activiteit in de subcorticale hersengebieden die verbonden zijn met euforie, beloning en motivatie, maar ook in de corticale hersengebieden die verbonden zijn bij zelfrepresentatie en sociale cognitie. En, las ik, subcorticale gebieden die met emoties verbonden zijn, zijn verbonden met corticale gebieden die complexere cognitieve functies afhandelen. De conclusie? Kort door de bocht, liefde is geen voorwaarde voor seksuele begeerte, maar recente mri analyses suggereren wel dat begeerte een voorwaarde voor liefde is. Of die begeerte bewust of onbewust is, moeten we in de toekomst verder onderzoeken. Voor het dagelijks leven betekent dit dan dat er zonder begeerte geen romantische liefde mogelijk is, er zou op zijn minst iets van verlangen moeten zijn. Hoe dat verlangen tot stand komt, is nog onduidelijk. Helaas, een verbluffende conclusie zit er dus vooralsnog niet in. Ter compensatie, een tip. Kijk naar ‘Take this waltz,’ waarin gelukkig getrouwde Margot zomaar valt voor Daniel, samen in deze clip , illustratief voor de warboel die liefde, of begeerte, kan zijn. Mijn vriendin voelt met ze mee, ondanks al hun getwijfel, waar zij geen seconde twijfelt om de ware liefde te verlaten, als het verlangen naar seks met hem verdwijnt. Levend bewijs voor de theorie van Cacioppo en Hatfield. En is begeerte dan toch sterker dan liefde?
(Meanwhile, mijn schrijftips gepubliceerd bij #Schrijvenonline)