Ik kijk naar de allerlaatste aflevering van Gilmore girls. Nog 15 minuten, en dan is het voorbij. Dus ik stel het uit. Het is geen echt afscheid, zeg ik tegen mezelf. En ze zijn niet echt, Lorelai en Rory, Luke, Sooky en Emily en Kirk en ach, al die anderen. En ik kan natuurlijk zo opnieuw beginnen, met de eerste aflevering. Maar dat is niet hetzelfde. Ik wil niet.

Ik heb last van een parasociale relatie, dat is het. En het verbreken van een relatie is nooit eenvoudig. Hoe gênant is dat? Een hechte relatie met fictieve personages?

Natuurlijk heb ik een excuus, want wie wil er nu niet leven als Lorelai of Rory? Lorelai wordt op zestienjarige leeftijd zwanger, ruziet met haar  snobistische ouders, en vertrekt met dochter Rory naar het popperige dorpje Stars Hollow waar ze als kamermeisje gaat werken in een al even popperige herberg.

Lorelai en Rory zijn kletsende hartsvriendinnen, 16 en 32 jaar oud, en Stars Hollow is het hele jaar door versierd met kerstlichtjes, lenteguirlandes, pompoenen of herfstslingers. Er wonen excentrieke, maar meelevende dorpelingen die jaarlijks een breimarathon organiseren om de brug bij het dorp te kunnen financieren. Rory heeft altijd een boek in haar tas, net zoals ik, en ze kan kiezen of ze wil studeren op Harvard of Yale, ook al niet heel vervelend. Iedere avond eten ze pizza’s of hamburgers of andere bergen fastfood, want Lorelai kan niet koken, en toch blijven ze gezond en slank. En als ze al geldproblemen hebben, dan is dat omdat ze Yale tijdelijk niet kunnen betalen, of een nieuwe herberg ofzo, en dan moeten ze wéér hun hand ophouden bij de snobistische grootouders.

Ik keek eerst alle 154 afleveringen, opgenomen tussen 2000 en 2007. Daarna volgde een miniserie in 2016, met vier afleveringen. Daarin waren ze ouder en anders dan de Lorelai en Rory waar ik de avond daarvoor nog mee doorbracht (in seizoen 7, aflevering 22.) Dat was lastig. Confronterend ook, want net zoals zij niet langer stralend jong waren in die nieuwste afleveringen, ben ik dat ook niet meer. Het onbevangene was ervan af, zeg maar. En iedereen was er, behalve Richard, de vader van Lorelai, die in 2014 overleed. Het leven buiten de serie was doorgegaan, zonder dat ik wist wat er gebeurde. Zulke dingen deel je, als vriendinnen. Die avond was onze relatie eigenlijk al voorbij.

Het is dus niet alsof het alleen maar voelt alsof ik afscheid van ze moet nemen. Ik neem écht afscheid van ze, en van een periode in mijn leven. Want de volgende keer als ik ze terug zie, ben ik ouder dan zij ooit zullen worden. Ik denk niet dat ik ze terug ga zien. Het zou de herinnering aan onze relatie maar verpesten. Dag Gilmore girls.