Komende zondag komt mijn feelgood verhaal uit; Frans Hartenspel. Een verhaal met een verhaal. Want ik schreef het vorige zomer, als mijn gezin al in bed lag, tijdens de late, stille zomernachten aan de rand van een woud in een dorpje in Italië. Oorspronkelijk schreef ik het voor een schrijfwedstrijd. Maar ik haalde de deadline niet – mijn lieve papa overleed aan het einde van de zomer. Een tijd lang schreef ik niet.
Daarna herschreef ik het, en stuurde het naar uitgeverij de Verhalenfabriek. Vrij snel ontving ik tot mijn verrassing een berichtje; ze wilden het graag uitgeven. Tijdens het verwerken van de redactie en reacties van mijn proeflezers, overleed een van mijn beste vriendinnen, na een lang ziekbed.
Dit verhaal zal altijd het verhaal zijn dat ik schreef tijdens een van de verdrietigste periodes in mijn leven. Ze hielden beiden niet van feelgood verhalen, zacht uitgedrukt – en dit schrijf ik met een glimlach. Maar voor beiden had ik zo, zó graag, met alle liefde, een huis in Frankrijk gekocht. Een bed en breakfast achter een beukenhaag, met een moestuin, wilde rozen, een bibliotheek, een wijnkelder met een tafel en een stoel onder een hoge stenen boog, en een kat, of twee katten of meer, een gitaar aan de muur en een muziek installatie, met speakers in alle kamers en de lange gangen.
Mijn papa las alles dat ik schreef, soms fronsend, scannend, of zonder veel enthousiasme, maar hij deed zijn best. Maar ‘Frans hartenspel’ draag ik op aan mijn vriendin. Ze zou dit verhaal met moeite gelezen hebben, met van die opgetrokken wenkbrauwen, en het waarschijnlijk niet echt lezen – en dat zou ze me ook gezegd hebben. Ze zou ook heel hard lachen als ze wist dat ik het aan haar opdroeg, zij was nergens zo sentimenteel als ik.
Maar het idee was de droom die we deelden; verhuizen naar een oud herenhuis in een dorpje, een vervallen chateau was ook goed, alleen of samen, ergens, en daar van het modderige land leven, met geiten en kippen. Zij was liever naar Spanje gegaan, en ik zou er natuurlijk ook schrijven. Frankrijk was vast ook okay, en de eeuwenoude notenbomen had ze leuk gevonden, dat weet ik zeker.
De boekenlegger van mijn vriendin vond ik op bladzijde 62 in de roman die we samen zouden lezen; John Irving, ‘De laatste skilift.‘ Ik ben over de helft van het verhaal, en zij gaat me nooit meer inhalen. Haar boekenlegger bewaar ik voor altijd in haar boek, op bladzijde 62. En heel toepasselijk is dit de laatste ‘grote’ roman van Irving, zoals het ook onze laatste gezamenlijke Irving zou worden. Achteraf gezien een aanwijzing, zoals meer gebeurtenissen tekens lijken te zijn, die ik voor haar dood niet zag.
Mijn lieve vriendin is er niet meer. Ze wilde liefst alleen sterven, boven op een berg. Ik vroeg haar of ze niet bang zou zijn, voor wilde dieren ofzo, stervende op een kale bergtop. Ze was altijd al dapperder dan ik.