Wrap up 2023; Over schrijven en feelgood

Blog

Afgelopen jaar was een bizar druk schrijfjaar. In mei rondde ik samen met de schrijfsters van ‘Turn to Grow’ een prachtig schrijfproject af. Een bijzonder project waarin we tijdens een gouden herfstweekend, een modderig, regenachtig winterweekend en met individuele schrijfcoaching een indrukwekkend boek samenstelden.

Onder andere in het tijdschrift Sociaal Bestek kregen we de ruimte om dit mooie boek te promoten; dit artikel schreef ik in de zomervakantie, zodat het nog net in het augustusnummer gepubliceerd kon worden!

In juli verscheen mijn romantische novelle Frans Hartenspel bij uitgeverij De Verhalenfabriek, en in oktober verscheen daar ook mijn kerstnovelle De Gelukscoach. Verder werkte ik aan een literair verhaal, geen feelgood, waarover binnenkort meer. En iets heel anders, maar ook veel schrijf- en denkwerk; ik schreef een paper voor mijn studie over de effecten van lezen, en de leesvaardigheid in Nederland. Naast mijn heerlijke baan als docente bij Fontys.

Dus kwam ik amper toe aan het schrijven van artikelen of blogs, of het updaten van mijn website. Vandaag is dat eindelijk gelukt. Een druk jaar dus. Waar ik nu met plezier op terugkijk. En omdat ‘successen’ er zijn om te delen, hierbij een kort overzichtje van alle fijne reacties op De Gelukscoach.

De gelukscoach

Het verhaal verscheen op 22 oktober 2023 bij uitgeverij De Verhalenfabriek. In november en december steeg mijn boek langzaam in de Hebban ranking. Voor wie Hebban niet kent; het is de grootste lezerscommunity in Nederland en Vlaanderen. Met 315.309 leden precies, en onderdeel van het CPNB. Mijn novelle stond er net voor kerst een paar dagen op nummer 12, in de top 1000 van de populairste boeken van Hebban. En in de feelgood ranking van datzelfde Hebban stond De gelukscoach enkele weken in de top 10, en de top 5. Ook stond mijn novelle op de tiplijst van de eboekenshop Kobo van de tien fijnste kerstboeken, en werd getipt bij de 11 mooiste kerstverhalen om niet te missen, bij de bibliotheek online.

Daarnaast ontving ik veel fijne recensies, naast natuurlijk kritische en negatieve recensies (ook dat ja!). Nu de feestdagen voorbij zijn, zakt mijn novelle gestaag in de ranking. Boeken komen en gaan. Maar ik glunder na.

Zo hier en daar verschijnen nog fijne recensies en reacties. Soms heel kort, zoals deze op Nextory; ‘Een niet alledaags gegeven, goed geschreven intelligent boek.’ Nog een paar mooie quotes; ‘Het is knap om in een kortverhaal de personages goed neer te zetten, maar dat is aan Van Geene wel toevertrouwd,’ en, ‘Deze feelgood onderscheidt zich in dit genre omdat hij – tot op zekere hoogte – niet voorspelbaar is,’ en ‘Het leek me onmogelijk om in slechts 100 bladzijden een goed verhaal neer te pennen. Maar wat een foute redenering was dat!?! De gelukscoach is absoluut een volwaardig verhaal,‘ en, om mee te eindigen; ‘Dat de ouders van Simone in een dal wonen, dat de afgrond genoemd wordt, is een mooie metafoor voor het hele verhaal.

Eind januari verscheen er een langere recensie, die onder andere gepubliceerd werd op de boeken-cast, geschreven door Ellen Bouten; ‘De psychologe in Siem lijkt tijdens de gesprekken soms ver weg, haar onhandigheid in sociale contacten is aandoenlijk. Ook al is het een kort verhaal, toch is er een mooie opbouw naar de plot toe. De auteur weet er mooi de spanning in te houden.’ Een prachtige recensie, waarvan ik hier graag de link deel.

 

Troost

Blog

Papa en ikMijn vader overleed een jaar geleden en ik lees Rainer Maria Rilke, ‘The dark interval, Letters for the grieving heart.’ Een indrukwekkende verzameling rouwbrieven die hij aan geliefden schreef, na het overlijden van een van hun dierbaren. Rilke schrijft met passie en overtuiging, en probeert de ander  aan te sporen tot acceptatie.

Zo schrijft hij een brief aan een vriendin, Sidonie Nadherna von Borutin, wiens broer Johannes stierf door zelfdoding. ‘Je brief raakt mij diep in mijn hart Sidie,’ schrijft hij. Hij moedigt haar aan om zich niet af te keren van zijn bezittingen, maar er naar terug te keren. Om ze met haar handen aan te raken, en zijn leven mee te nemen in dat van haar, ‘His life has now passed onto yours.’

‘Zijn bezittingen behoren jou nu toe,’ schrijft Rilke, ‘jouw broer leeft voort in jou. – Maak het je taak in je rouw om te onderzoeken wat hij van je verwacht had, welke hoop hij voor jou had, en wat hij voor je wenste.’ Als ik je maar kon overtuigen, vervolgt hij, dat zijn invloed en aanwezigheid niet verdwenen zijn uit je bestaan. – ‘Geloof niet dat iets dat in onze realiteit bestond, eenvoudigweg kan verdwijnen, en ophoudt met bestaan. Onze ware relaties, al onze intense ervaringen, ze raken leven en dood. Daarom is het onze taak om ons op ons gemak te voelen in beide werelden.’

Rilke schrijft nog veel meer. En ik vind troost in zijn woorden. Want hoe mooi is het om zo te leven, met de dood als een vertrouwde wereld waarin onze dierbaren doorleven – met ons, en door ons.

Mijn papa leeft in mij, en ik leef met hem. Zijn hoop, zijn dromen, zijn wensen. We lezen samen Rilke.

Frans hartenspel

Blog

Komende zondag komt mijn feelgood verhaal uit; Frans Hartenspel. Een verhaal met een verhaal. Want ik schreef het vorige zomer, als mijn gezin al in bed lag, tijdens de late, stille zomernachten aan de rand van een woud in een dorpje in Italië. Oorspronkelijk schreef ik het voor een schrijfwedstrijd. Maar ik haalde de deadline niet – mijn lieve papa overleed aan het einde van de zomer. Een tijd lang schreef ik niet.

Daarna herschreef ik het, en stuurde het naar uitgeverij de Verhalenfabriek. Vrij snel ontving ik tot mijn verrassing een berichtje; ze wilden het graag uitgeven. Tijdens het verwerken van de redactie en reacties van mijn proeflezers, overleed een van mijn beste vriendinnen, na een lang ziekbed.

Dit verhaal zal altijd het verhaal zijn dat ik schreef tijdens een van de verdrietigste periodes in mijn leven. Ze hielden beiden niet van feelgood verhalen, zacht uitgedrukt – en dit schrijf ik met een glimlach. Maar voor beiden had ik zo, zó graag, met alle liefde, een huis in Frankrijk gekocht. Een bed en breakfast achter een beukenhaag, met een moestuin, wilde rozen, een bibliotheek, een wijnkelder met een tafel en een stoel onder een hoge stenen boog, en een kat, of twee katten of meer, een gitaar aan de muur en een muziek installatie, met speakers in alle kamers en de lange gangen.

Mijn papa las alles dat ik schreef, soms fronsend, scannend, of zonder veel enthousiasme, maar hij deed zijn best.  Maar ‘Frans hartenspel’ draag ik op aan mijn vriendin. Ze zou dit verhaal met moeite gelezen hebben, met van die opgetrokken wenkbrauwen, en het waarschijnlijk niet echt lezen – en dat zou ze me ook gezegd hebben. Ze zou ook heel hard lachen als ze wist dat ik het aan haar opdroeg, zij was nergens zo sentimenteel als ik.

Maar het idee was de droom die we deelden; verhuizen naar een oud herenhuis in een dorpje, een vervallen chateau was ook goed, alleen of samen, ergens, en daar van het modderige land leven, met geiten en kippen. Zij was liever naar Spanje gegaan, en ik zou er natuurlijk ook schrijven. Frankrijk was vast ook okay, en de eeuwenoude notenbomen had ze leuk gevonden, dat weet ik zeker.